joy divided, madchester united [#2]

Joy Division belgeselinden sonra Peter Hook soylesi icin bizlerle kaldi. Hemen her soruya refleksif bicimde alayci ve sivri bir tavirla vurucu cumlesini yapistirdiktan hemen sonra sorulara guzel guzel aciklik getirdi. En nihayetinde kendisi tarihteki yerinin gayet bilincinde bir rock-star. Ve bu kendini begenmislik ona yakisiyordu. Sorular yillar sonra cayir cayir alev almis Joy Division fenomeni uzerinde yogunlasirken, Peter Hook bunu en yalin haliyle grubun muzigin “fantastik” olusuna bagliyor, ancak sebebini tam olarak kendisinin de bilmedigini soyluyordu.

Peki bizim derdimiz neydi? Hic dolastirmadan, bu cilginligin New Order’in hakkindan biraz yemekte oldugunu dusunuyorduk. Kapanisinda bu belgesel, bazi yerlerinde de 24HPP New Order’a hakettigi payeyi ucundan gosterse de, her uc yapimin da Madchester muzik devriminin bu ilahi yeni duzenini kulak arkasi etmesi sahsen gucume gidiyor. Elbette New Order, Joy Division ruhundan aldigi madeni/mirasi ince islemis bir grup. Fakat basli basina da “ baska bir sey”. Bernard Sumner’i daha on planda gormek gibi bir yani var mesela. Soruyu yonelttigimizde Hook kontra yumrukla baslama adetini bozmayip once “Barnie de kendini oldurseydi, ona da bir film yapilirdi” diye basladi. Kakahayi basan seyirciyi canlandirdiktan sonra, Joy Division’in bambaska bir sey oldugunu, herseyin orda basladigini, ruhunun hala o zamanlarda kaldigini ve Joy Division ile New Order arasinda muzikal anlamda bir fark gormedigini belirtti. Isi ileri goturup iki grup arasinda muzikal acidan kalin bir cizgi oldugunu dusunmekte israr ettigimizi belirtip, traji-ironik “Acaba Curtis olmeseydi New Order sound’uyla tanismaycak miydik?” sorusunu da yonelttik. Anlik cevap yine sıkıydı: “Eh, odemek icin epey yuksek bir bedel!”. Ama devaminda Joy Division muziginin Curtis hakkin rahmetine kavusmasaydi da zamanla mutlaka New Order’a evrilecegini, klavye katiliminin ve devaminin kacinilmaz oldugunu ve dikkat edersek Joy Division’in muziginde bir yerlerde dansin da hep oldugunu ifade etti. Curtis’in olumune engel olamadiklari icin kendilerini aciz hisseden grup elemanlari belli ki halen o zamanlari en sicagi ve deriniyle yasiyorlar, ve ruhlari gercekten orada.. Onlara gore iki olusum da ayni dogru parcasinin iki noktasi kadar yakin.

This is his truth, let me tell you mine... Hem Joy Division, hem New Order, hem de Peter Hook’a gonul vermis koyu bir takipci olmam, bu yapimlara dair hakikatimin farklilik arzetmesine mani olmamali demistim. Sahsima Manchester adina rock ortak paydasi altinda Joy Division ne kadar punk’i temsil ediyorsa, New Order da o kadar dansi temsil ediyor. New Order oncu birlik Kraftwerk tesirinde synthesizer’in katilimiyla Manchester’dan dans muzigin kaderini yazarken zor bir yol seciyordu. O agir kayba ve travmaya karsin "yeni duzen" ezberi bozuyor, mirasin uzerine yatarak devam etmektense deneyerek ve kendini yenileyerek gecirdikleri evrimle muzik tarihinin en buyuk basarilarindan birine imza atiyordu. Hook’un da isaret ettigi uzre, Ian Curtis’i “Blue Monday”i soylerken hayal edebiliyorum. Ama Ian Curtis’li gruptan bir “Temptation” cikmis olacagina da pek ihtimal vermiyorum. Dolayisiyla “New Order Joy Division’in Curtis’siz devami” deyip tumdengelmektense, “Joy Division New Order’in Curtis’li oncesi” deyip tumevarmak benim icin her iki grubu da yuceltme yoludur. Ve anliyorum ki, Joy Division’i temel alan yapimlar izledikce hayiflanip uzuldugum kadar, aslinda New Order’a yaklasiyorum. Hani bir grubun konserine gittikten sonra birkac gun mutemadiyen o grubu dinleme egilimi vardir ya? Ilk iki yapimdan sonra bu gelenegi bozmayip yogun Joy Division yuklemesi yaptim. Lakin bu son yapimdan beri 3 gundur her firsatta New Order dinliyorum.

Suphesiz bu bir refleks... Joy Division ve New Order -“biri yanacak” da olsa- halen “Heart and Soul” kadar ayrilmaz ve yakin... Eh, belli ki uc gunden sonra “Closer”im gelmis...